“15 burgemeesters Zuid-Limburg staan zaterdag opening horeca en cultuur toe”, zo kopt De Telegraaf op 14 januari 2022 Een van de commentaren op Facebook is “Geen goede zet van die burgemeesters. Er zijn andere manieren om je ongenoegen te uiten.”
Op de eerste plaats: dat het geen goede zet is, daar ben ik het van harte mee eens. Toch heb ik er ook een paar kanttekeningen bij:
Ook onze eigen burgemeester heeft mede een brief ondertekend waarin door hem en een aantal collega’s gepleit wordt voor bepaalde versoepelingen
Ik lees in verschillende media dat we moeten ‘afwachten’ tot de persconferentie van vanavond of en in hoe verre het kabinet de inhoud van die brandbrief en soortgelijke noodkreten (want zo durf ik het toch wel te noemen) ter harte zal nemen
Ik heb al eens iemand uit de kring van de virologen die de ministers adviseren iets horen zeggen van: we zijn het niet altijd met elkaar eens maar treden wel met een gezamenlijk standpunt naar buiten
Dat laatste “wringt” nogal bij mij. Ik heb van onze burgemeester en van veel zijn collega’s uit de regio de indruk dat ze niet zomaar dwars gaan liggen en hoewel ik in grote lijnen wel achter de maatregelen sta zoals die de afgelopen twee jaar genomen zijn, stoort het me in toenemende maten dat de beslissingen achter gesloten deuren genomen worden en dat die voor- en tegenargumenten niet of onvoldoende in de openbaarheid komen. Het is op zich heel begrijpelijk dat virologen het niet altijd met elkaar eens zijn en dat er naast medische ook economische en sociale belangen een rol spelen maar wees daar dan ook open over en voer die discussie in de tweede kamer of houd eventueel van tijd tot tijd referenda. Ik distantieer me van de typische wappie-uitspraken dat de regering allerlei verborgen agenda’s heeft maar door openheid te geven voorkom je dit denk ik wel voor een deel!
Dit bericht zie ik momenteel nogal eens op Facebook
…van een beetje vies worden was ik inderdaad niet al te bang.
Ik ben geboren in …, en heb mijn jeugd in … gewoond. Het leven was toen goed. We hadden een mooi leven! Met al mijn vrienden en vriendinnen behandelden we iedereen als familie. We gingen buiten spelen, we waren blij en aten bijna alles wat ons moeder klaar maakte. We deelden onze koek en snoep met elkaar, het kostte ons 1 kwartje bij de snoepwinkel. Na school deden we ons huiswerk om daarna zo vlug mogelijk buiten te gaan spelen. Je kon een hele dag op de kermis blijven met 10 guldens (€ 4;50 ) en soms minder. We speelden de hele tijd in onze straat. We speelden met knikkers, elastiek, rolschaatsen, touwtje springen, stoepranden, jongens en meisjes plagen, verstoppertje spelen enz. We klommen in bomen en zwommen in vijvers en slootjes. Hadden een pvc-buis en maakte pijlen van onze oude Veronica tv gids . We maakten een berg met herfstbladeren om erin te springen zonder aan de microben te denken. We konden zonder zorgen in de buurt rond lopen . We aten vruchten van de bomen en de struiken zonder ze te wassen, fietsten op de stoep zonder helm of kniebeschermers maar met een stuk karton of wasknijper vast in het wiel om een motorgeluid te maken Om met onze vrienden af te spreken om te spelen, gingen we voor hun huis staan en schreeuwden hun voornamen hard of belden we aan de deur. ‘s Avonds, na ons weer gewassen te hebben deden we fris en fruitig onze pyjama’s en onze pantoffels aan en uiterlijk om 20 uur lagen we in bed en dat zonder tegen te stribbelen of te praten. We waren blij als het weerbericht van morgen mooi weer voorspelde voor de dag er na want dat was alles wat belangrijk voor ons was, weten of we morgen buiten konden spelen. Geen sociale media, geen smartphone en we hadden ook niet geweten wat we ermee moesten doen omdat we vrienden, vriendinnen een bal en een fiets hadden. We waren nergens bang voor en onze ouders hoefden zich geen zorgen om ons te maken. Iedereen kende de kinderen van elkaar en kon zeggen:……Wacht maar tot ik je ouders zie als je niet braaf bent!”, niemand was boos omdat we op elkaar konden rekenen. Men heeft ons toen geleerd voor anderen respect te hebben. En was er toch onenigheid dan werd het met een ouderwetse potje knokken uitgevochten zonder messen te trekken en elkaar te steken . Als kind hoefde je geen pratende volwassene te onderbreken! Bij zonsondergang en als de lantaarnpalen aan gingen wisten we dat het tijd werd om naar huis te gaan . We gingen naar school waar we geleerd hadden om de juffen en meesters te respecteren en het was een genoegen om elke dag onze klasgenoten, vrienden en vriendinnen te zien . We hielden onze grote mond dicht tegen onze ouders omdat we wisten dat als we dat wel deden er een straf volgde en die was:……Je gaat niet buiten spelen of je kreeg een paar goede corrigerende klappen . We zouden vaker moeten nadenken over al die gelukkige momenten omdat we verdwaald zijn in een samenleving waar geen respect, autoriteit, medeleven of welwillendheid voor anderen meer is . Gezond verstand is ver te zoeken net als het begrip goed of kwaad.
En dan geef ik meestal dit antwoord…
Ik ben terughoudend met kopiëren en plakken want… ben het hier voor een deel mee eens maar heb er ook wat kanttekeningen bij: Ik ben in 1955 geboren en veel van wat hier geschreven wordt klopt wel misschien maar toen had je ook sommige ouders en onderwijzers die totaal geen rekening hielden met hun kinderen en meenden hun gezag te kunnen tonen door kinderen zo veel mogelijk te kleineren en er maar op los te slaan. Met mijn ouders was niks mis mee hoor en veel onderwijzers waren ook best oké, maar toch wel eens een onderwijzer meegemaakt en later op de middelbare school ook een leraar die regelmatig half dronken de klas binnenkwamen, een pastoor die de misdienaar wist te vertellen dat hij op die en die dag de mis MOEST dienen om tien uur en een onderwijzer die de bokkepruik op had en vertikte daarvoor toestemming te verlenen, als je als leerling dan daar tegenin ging had je een grote mond, later in de jaren zeventig (flower powertijd) werden we misschien wel iets té brutaal allemaal maar ik denk dat je nu, zeker op basisscholen, best een goede middenweg ziet.
Wie me een beetje kent of op social media volgt, weet dat als er keuzes gemaakt moeten worden tussen natuur en zorgen voor voldoende volkshuisvesting, ik toch meestal wel vrij snel voor dat laatste kies en toen de Beekse Akkers (nabij de Oranjelaan in Beek en Donk) bouwrijp gemaakt werden, was er nogal wat weerstand tegen. Begrijpelijke reacties, vooral van mensen die ineens niet meer op het platteland woonden maar in een woonwijk maar het mooie van dit soort initiatieven is dat de natuur toch ook niet helemaal verdrongen wordt als dat niet per se nodig is.
Makrofotografie blijft me fascineren. Het gaat niet altijd even goed omdat het me vaak niet lukt mijn telefoon of camera echt goed stil te houden maar er blijven toch nog genoeg plaatjes over die wél geslaagd zijn
Op Facebook plaatste ik een jaar geleden, aan het begin van de eerste lockdown, een kopie van onderstaand gedicht op Facebook (mocht ik tegen bepaalde auteursrechten zondigen dan hoor ik het uiteraard graag). Ik heb het toen ook op mijn website gezet, maar die heb ik door wat technische problemen helemaal opnieuw op moeten zetten. We zijn een jaar verder en de maatregelen zijn er nog steeds, de toen nog optimistische toon van het gedicht is helaas wat achterhaald door de feiten, ik ben al die maatregelen best beu maar toch… ook afgelopen jaar zijn er veel fijne dingen gebeurd om op terug te kijken: vaak kunnen genieten van mijn directe woonomgeving, intensiever aan de slag gegaan met bepaalde talen (enkele helemaal nieuw voor me, andere wat meer opgefrist en uitgebreid) , tussen de bedrijven wat door wat jeugdherinneringen aan het opschrijven, dankzij de social media veel nieuwe mensen leren kennen maar in enkele gevallen ook heel fijne persoonlijke contacten die ik echt heel waardevol vind… en de lente brengt ondanks het wat kwakkelige weer toch ook al weer veel moois.
Zullen we toch een poging wagen zodat wat het gedicht schrijft, alsnog uitkomt?
Het was begin 2020… De mensen hadden een lange donkere winter achter de rug, Februari was een hele onrustige maand geweest met veel stormen en veel regen De natuur was onrustig, alsof ze de mensen iets wilde vertellen, alsof ze de mensen ergens voor wilde waarschuwen…En toen werd het Maart…
Het was Maart 2020… De straten waren leeg, de meeste winkels waren gesloten, de meeste auto’s stonden langs de kant van de weg, de mensen kwamen bijna niet meer buiten en dat over de hele wereld, landen gingen op slot, de mensen konden niet geloven dat dit gebeurde, het was zo surrealistisch…Iedereen wist wat er aan de hand was
Maar de lente wist het niet En de bloemen bleven bloeien En de zon scheen…De eerste mooie lentedag sinds lange tijd brak aan En de zwaluwen kwamen terug En de lucht werd roze en blauw Het werd later donker en ’s ochtends kwam het licht vroeg door de ramen
Het was Maart 2020… De jongeren studeerden online, vanuit huis Kinderen speelden onvermijdelijk vooral in huis Pubers verveelden zich, ouders wisten niet wat te doen Mensen kwamen alleen even buiten om boodschappen te doen of om de hond uit te laten Bijna alles was gesloten …Zelfs de kantoren, hotels, restaurants en bars Het leger begon uitgangen en grenzen te bewaken Mensen moesten vanuit huis gaan werken Ondernemers kwamen in de problemen De meeste kinderen konden niet meer naar school Er was ineens niet genoeg ruimte voor iedereen in ziekenhuizen, operaties en onderzoeken werden uitgesteld…Iedereen wist het
Maar de lente wist het niet en het ontsproot Ze draaide onverstoorbaar haar jaarlijkse programma af Ze schonk ons haar mooiste bloemen en haar heerlijkste geuren Het was Maart 2020
Iedereen zat thuis in quarantaine om gezondheidsredenen of preventief Sommige mensen mochten niet meer naar hun werk, anderen móesten Elkaar omhelzen, kussen of een hand geven was ineens een bedreiging Iedereen moest flinke afstand tot elkaar bewaren, dat was afschuwelijk In de supermarkt waren allerlei schappen leeg Allerlei leuke dingen gingen niet meer door, daar werd een streep door gezet en niemand wist wanneer dat weer kon Mensen werden beperkt in hun vrijheid terwijl er vrede was Over de hele wereld werden veel mensen ziek en het was besmettelijk… Er was isolatie, ziekte en paniek….Toen werd de angst pas echt!!
En de dagen zagen er allemaal hetzelfde uit… En de weken duurden ineens veel langer… En iedereen hoopte dat er niet nóg meer strenge maatregelen zouden volgen… De mensen zaten vast in een film en hoopten dagelijks op dé held… De wereld was vertraagd terwijl het geen vakantie was, niemand had dit verwacht…Iedereen wist wat er gebeurde
Maar de lente wist het niet en de rozen bleven bloeien De Magnolia stond in de knop De vogeltjes begonnen aan hun nestjes
En toen… Het plezier van koken en samen eten werd herontdekt Iedereen gaf elkaar tips over leuke dingen die je met je kinderen kon doen Er was weer tijd om te schrijven en te lezen, mensen lieten hun fantasie de vrije loop en verveling ontsproot in creativiteit Sommigen leerden een nieuwe taal Sommigen ontdekten kunst Sommigen ontdekten dat ze niet écht leefden en vonden de weg naar zichzelf terug Anderen stopten met onwetend onderhandelen Iedereen had van de één op de andere dag veel meer tijd voor het gezin Eentje sloot het kantoor en opende een herberg met slechts vier mensen Anderen verlieten hun vastgeroeste relatie om de liefde van hun leven te vinden Anderen boden aan om voor kwetsbare mensen boodschappen te doen of te koken Iedereen wist ineens wat een ‘vitaal beroep’ was, deze mensen werden helden, ze werden meer gewaardeerd dan ooit Anderen gingen op afstand muziek met elkaar maken of zingen om op deze manier samen te zijn Mensen kregen oog voor eenzaamheid en verzonnen dingen om er iets aan te doen Mensen herstelden van hun stressvolle leven Mensen die elkaar niet kenden begonnen spontaan een praatje met elkaar Sommigen maakten vliegers van papier met hun telefoonnummer erop zodat eenzame mensen ze konden bellen De overheid ging bedrijven en zelfstandigen helpen zodat ze niet failliet zouden gaan of mensen zouden moeten ontslaan Gepensioneerde zorgpersoneel bood zichzelf aan om te helpen in de Zorg Uit alle hoeken kwamen vrijwilligers, iedereen wilde iets doen Om 20:00 uur s ‘avonds gingen mensen uit allerlei landen klappen voor alle artsen, verpleegkundigen en zorgpersoneel die keihard aan het werk waren om in de zorg alles draaiende te houden
Het was het jaar waarin men het belang erkende van gezondheid en verbinding, van saamhorigheid, van sociale contacten en misschien ook van zijn roeping, dit deed iets met het collectieve bewustzijn, dit deed iets met alle mensen… En de economie ging bijna kopje onder, maar stopte niet, het vond zichzelf opnieuw uit Het was het jaar waarin de wereld leek te stoppen, het jaar waarin we met elkaar in de geschiedenisboeken zouden komen…Dat wisten we allemaal
En de lente wist het niet, En de bloemen bleven bloeien, en de bomen liepen uit En het werd steeds warmer En er waren veel meer vogels
En toen kwam de dag van bevrijding… De mensen keken tv en de premier vertelde iedereen dat de noodsituatie voorbij was En dat het virus had verloren! Dat iedereen SAMEN had gewonnen!!! En toen ging iedereen de straat op… Met tranen in de ogen… Zonder maskers en handschoenen… De buurman werd geknuffeld, alsof hij een broer was En de wereld was mooier en liefdevoller geworden En de mensen waren humaner geworden En ze hadden weer waarden en normen De harten van mensen waren weer open, en dat had positieve gevolgen Doordat alles stil had gestaan kon de aarde weer ademen, ook zij was genezen van wat de mensen háár veel eerder hadden aangedaan
En toen kwam de zomer…. Omdat de lente het niet wist En hij was er nog steeds Ondanks alles Ondanks het virus Ondanks de angst Ondanks de dood
Omdat de lente het niet wist, leerde iedereen de kracht van het leven…
Aan de Groes in Beek en Donk werd onlangs het kunstwerk Foglia Pesante geplaatst. Omroep Kontakt en de overige lokale pers besteedden er de nodige aandacht aan… maar de social media ook toen ik er een foto van maakte. De kritiek kwam er vooral op neer dat de gemeente Laarbeek hiervoor in de beurs had getast. Dat kon, omdat daarvoor een bepaald “potje” beschikbaar was. Ik – en velen met mij – hebben zich toen afgevraagd of we niet beter wat geld uit dat potje naar andere potjes hadden kunnen overhevelen. Voor iemand die een tegemoetkoming voor een duofiets wilde, is ongeveer in dezelfde tijd een crowdfunding-actie begonnen. Nou is zo’n duofiets misschien niet absoluut noodzakelijk maar verhoogt toch wel iemands kwaliteit van leven en dan had ik liever gezien dat dat geld daaraan besteed was. Degenen die op mijn Facebook-bericht reacties plaatsten van die strekking, kan ik alleen maar dubbel en dwars gelijk geven.
Ook waren er nogal wat reacties van mensen die vonden dat dit “kunstwerk” (sommigen plaatsten dit woord tussen aanhalingstekens) er niet uit zag. Zelf heb ik niet per se een hekel aan wat moderner ogende objecten, denk ook aan de spelende kinderen nabij Kindcentrum de Raagten en Accretio nabij Bavaria. Lastiger vind ik de vraag “wat is kunst?”
De maker van het beeld, Cees Meijer staat dacht ik best goed bekend maar de vraag of iets kunst is, daar ben ik voor mezelf nooit goed uitgekomen. Het begon er al mee dat Toon Kortooms op school niet “op de lijst mocht” en Antoon Coolen wel. Als je een boek van Jan Wolkers verfilmt waarin de hoofdfiguur iedereen platn…kt dan is dat cultuur maar als de New Kids een “grouwte vuurbol” laten ontploffen is het platvloers. Hetzelfde onderscheid hoor ik nog wel eens als het gaat over de vieze man van Koot en Bie tegenover de slechte tafelmanieren uit De Boerderie van Spaan en Vermeegen (ondanks de prachtige satire op moeilijk verstaanbare dialecten). De Boulevard moeten we koesteren omdat de theateruitvoeringen daar maatschappelijke problemen aan de kaak stellen maar vergeten daarbij dat dat bij Goede Tijden Slechte Tijden eveneens gebeurt… Zo kan ik nog wel even doorgaan met voorbeelden boeken, theateruitvoeringen, tv-series e.d. waar ik gewoon intens kan geniten maar voor mij blijft het meer een kwestie van persoonlijke smaak dan van objectief meetbare kwaliteitsverschillen.
(Sorry voor de half-Engelse titel van dit artikeltje want ik weet dat het overvloedig gebruik van Engelse woorden in de ogen van sommigen not-done is en bij anderen wat trendy overkomt maar dit was nu eenmaal de vraag die op quora gesteld werd.)
Ik heb talen altijd leuk gevonden. Van 1967 tot 1973 kreeg ik op het gymnasium Frans, Duits, Engels, Grieks en Latijn maar, enthousiast geworden door de verhalen van de leraar Latijn over de verwantschappen tussen talen onderling en de diverse taalfamilies leerde ik er toen al Spaans, Servo-Kroatisch, Esperanto en een paar woordjes Arabisch bij. Werken met buitenlandse werknemers werd mijn dagelijkse bezigheid, ik heb dat tot 2000 gedaan en er nog wat talen bijgeleerd die goed van pas kwamen zoals Italiaans, Portugees en een paar woordjes Albanees en Grieks maar het was en bleef een hobby. Reizen was niet mijn ding, van de talen/landen die ik hier noem ben ik in de jaren zeventig een paar keer naar Spanje geweest en hield het toen voor gezien, (onder meer erg frustrerend dat voormalige “gastarbeiders” die maar een paar woordjes Nederlands kenden soms weigerden Spaans met me te praten, en in toeristische gebieden kreeg je een of ander bijna onverstaanbaar steenkolen-Engels voorgeschoten) in de jaren tachtig nog wel twee keer Joegoslavië , toen een echte strandvakantie en één dagtripje naar Venetië. Vanaf 2000 ben ik heel ander werk gaan doen maar de talenhobby bleef, ook nu ik met pensioen ben. Of ik aan die talen ook echt wat heb of ze ooit kan gebruiken, dat is voor mij van minder belang. Ik hoor wel eens van Turkse vrienden: jij spreekt zo goed Turks, toch jammer dat je niet naar Turkije wilt. Ik antwoord dan altijd maar: ik vind Latijn ook een heel mooie taal en ik kan me ook niet terug laten flitsen naar het Romeinse Rijk (en voeg daar vaak aan toe: als ik dat wél zou kunnen, zou ik het nog niet doen denk ik). Dus als er iemand talen leert voor de fun dan ben ik het wel!
Ik heb er al heel wat over geschreven in losse reacties op social media, en herhaal hier graag een keer hoe ik tegen de hele pandemie en de maatregelen aankijk.
De avondklok:
Ik vind het wel goed dat nu eindelijk eens het uiteindelijke oordeel aan de avondklok aan de Tweede Kamer is overgelaten. Dat had eigenlijk het hele jaar al, bij elk pakket aan maatregelen moeten gebeuren. Als je op zondag als ministersploeg in het Catshuis bijeenkomt, moet het ook te organiseren zijn om over de bevindingen ’s maandags een kamerdebat te houden (eventueel, gezien het spoedeisende karakter, met iets meer beperkte spreektijden, we hebben een kamervoorzitter die dat prima kan organiseren lijkt me) en dan dinsdags de definitieve beslissing nemen en bekendmaken. Zo krijg je denk ik toch wat meer draagvlak. Ik wil echt niet allerlei corona-ontkenners, wappies en complottheoretici een podium geven maar er kan nu eenmaal verschillend gedacht worden over zo’n complex probleem. Ik vond in dit geval bijvoorbeeld Wilders – hoewel ik geen fan van hem ben – redelijk constructief: hij trok weliswaar wat fel van leer tegen Rutte, dat had wat “minder-minder” gemogen van mij, maar gaf gewoon een op zich begrijpelijk standpunt aan dat hij een lockdown té ver vond gaan, en ging ook niet de hele pandemie ontkennen omdat hij zich wel een voorstander toonde van vaccinatie.
Uiteindelijk vind ik dat ik met die avondklok best kan leven.
“Bezoekregeling”
Waar ik wat gemengde gevoelens bij heb, is die regel van 1 persoon op visite, er wordt ook gezegd en dan vooral het idee van 1 persoon per dag. Praktijksituatie bij mij: ik ben alleenstaand, een buurvrouw van me is ook alleenstaand, haar kinderen zijn het huis uit maar haar zoon komt wel elke avond bij haar eten. Als ik dus ’s ochtends bij haar een kop koffie ben gaan drinken, zal haar zoon die avond naar de snackbar moeten. Als de buurvrouw ’s ochtends die kop koffie bij mij drinkt, kan zoonlief gewoon aanschuiven. Echter… na de middag belt een vriend van me die toevallig in de buurt is en vraagt of hij even een bakje koffie kan komen drinken. Ik moet hem dus antwoorden “nee sorry, kan niet, vanochtend heb ik al iemand op bezoek gehad, maar morgen ben je welkom”….
Gelukkig is de thuis-bezoekregeling vooral adviserend bedoeld maar als dat echt een verplichting zou zijn, werd het lastig. Ik ga echt niet steeds de grenzen opzoeken maar zullen we eens gewoon ons gezond verstand gebruiken? Lijkt me wel net zo handig
