Maar de lente wist het niet…

Op Facebook plaatste ik een jaar geleden, aan het begin van de eerste lockdown, een kopie van onderstaand gedicht op Facebook (mocht ik tegen bepaalde auteursrechten zondigen dan hoor ik het uiteraard graag). Ik heb het toen ook op mijn website gezet, maar die heb ik door wat technische problemen helemaal opnieuw op moeten zetten. We zijn een jaar verder en de maatregelen zijn er nog steeds, de toen nog optimistische toon van het gedicht is helaas wat achterhaald door de feiten, ik ben al die maatregelen best beu maar toch… ook afgelopen jaar zijn er veel fijne dingen gebeurd om op terug te kijken: vaak kunnen genieten van mijn directe woonomgeving, intensiever aan de slag gegaan met bepaalde talen (enkele helemaal nieuw voor me, andere wat meer opgefrist en uitgebreid) , tussen de bedrijven wat door wat jeugdherinneringen aan het opschrijven, dankzij de social media veel nieuwe mensen leren kennen maar in enkele gevallen ook heel fijne persoonlijke contacten die ik echt heel waardevol vind… en de lente brengt ondanks het wat kwakkelige weer toch ook al weer veel moois.

Zullen we toch een poging wagen zodat wat het gedicht schrijft, alsnog uitkomt?

Het was begin 2020…
De mensen hadden een lange donkere winter achter de rug,
Februari was een hele onrustige maand geweest met veel stormen en veel regen
De natuur was onrustig, alsof ze de mensen iets wilde vertellen, alsof ze de mensen ergens voor wilde waarschuwen…En toen werd het Maart…

Het was Maart 2020…
De straten waren leeg, de meeste winkels waren gesloten, de meeste auto’s stonden langs de kant van de weg, de mensen kwamen bijna niet meer buiten en dat over de hele wereld, landen gingen op slot, de mensen konden niet geloven dat dit gebeurde, het was zo surrealistisch…Iedereen wist wat er aan de hand was

Maar de lente wist het niet
En de bloemen bleven bloeien
En de zon scheen…De eerste mooie lentedag sinds lange tijd brak aan
En de zwaluwen kwamen terug
En de lucht werd roze en blauw
Het werd later donker en ’s ochtends kwam het licht vroeg door de ramen

Het was Maart 2020…
De jongeren studeerden online, vanuit huis
Kinderen speelden onvermijdelijk vooral in huis
Pubers verveelden zich, ouders wisten niet wat te doen
Mensen kwamen alleen even buiten om boodschappen te doen of om de hond uit te laten
Bijna alles was gesloten …Zelfs de kantoren, hotels, restaurants en bars
Het leger begon uitgangen en grenzen te bewaken
Mensen moesten vanuit huis gaan werken
Ondernemers kwamen in de problemen
De meeste kinderen konden niet meer naar school
Er was ineens niet genoeg ruimte voor iedereen in ziekenhuizen, operaties en onderzoeken werden uitgesteld…Iedereen wist het

Maar de lente wist het niet en het ontsproot
Ze draaide onverstoorbaar  haar jaarlijkse programma af
Ze schonk ons haar mooiste bloemen en haar heerlijkste geuren
Het was Maart 2020

Iedereen zat thuis in quarantaine om gezondheidsredenen of preventief
Sommige mensen mochten niet meer naar hun werk, anderen móesten
Elkaar omhelzen, kussen of een hand geven was ineens een bedreiging
Iedereen moest flinke afstand tot elkaar bewaren, dat was afschuwelijk
In de supermarkt waren allerlei schappen leeg
Allerlei leuke dingen gingen niet meer door, daar werd een streep door gezet en niemand wist wanneer dat weer kon
Mensen werden beperkt in hun vrijheid terwijl er vrede was
Over de hele wereld werden veel mensen ziek en het was besmettelijk…
Er was isolatie, ziekte en paniek….Toen werd de angst pas echt!!

En de dagen zagen er allemaal hetzelfde uit…
En de weken duurden ineens veel langer…
En iedereen hoopte dat er niet nóg meer strenge maatregelen zouden volgen…
De mensen zaten vast in een film en hoopten dagelijks op dé held…
De wereld was vertraagd terwijl het geen vakantie was, niemand had dit verwacht…Iedereen wist wat er gebeurde

Maar de lente wist het niet en de rozen bleven bloeien
De Magnolia stond in de knop
De vogeltjes begonnen aan hun nestjes

En toen…
Het plezier van koken en samen eten werd herontdekt
Iedereen gaf elkaar tips over leuke dingen die je met je kinderen kon doen
Er was weer tijd om te schrijven en te lezen, mensen lieten hun fantasie de vrije loop en verveling ontsproot in creativiteit
Sommigen leerden een nieuwe taal
Sommigen ontdekten kunst
Sommigen ontdekten dat ze niet écht leefden en vonden de weg naar zichzelf terug
Anderen stopten met onwetend onderhandelen
Iedereen had van de één op de andere dag veel meer tijd voor het gezin
Eentje sloot het kantoor en opende een herberg met slechts vier mensen
Anderen verlieten hun vastgeroeste relatie om de liefde van hun leven te vinden
Anderen boden aan om voor kwetsbare mensen boodschappen te doen of te koken
Iedereen wist ineens wat een ‘vitaal beroep’ was, deze mensen werden helden, ze werden meer gewaardeerd dan ooit
Anderen gingen op afstand muziek met elkaar maken of zingen om op deze manier samen te zijn
Mensen kregen oog voor eenzaamheid en verzonnen dingen om er iets aan te doen
Mensen herstelden van hun stressvolle leven
Mensen die elkaar niet kenden begonnen spontaan een praatje met elkaar
Sommigen maakten vliegers van papier met hun telefoonnummer erop zodat eenzame mensen ze konden bellen
De overheid ging bedrijven en zelfstandigen helpen zodat ze niet failliet zouden gaan of mensen zouden moeten ontslaan
Gepensioneerde zorgpersoneel bood zichzelf aan om te helpen in de Zorg
Uit alle hoeken kwamen vrijwilligers, iedereen wilde iets doen
Om 20:00 uur s ‘avonds gingen mensen uit allerlei landen klappen voor alle artsen, verpleegkundigen en zorgpersoneel die keihard aan het werk waren om in de zorg alles draaiende te houden

Het was het jaar waarin men het belang erkende van gezondheid en verbinding, van saamhorigheid, van sociale contacten en misschien ook van zijn roeping, dit deed iets met het collectieve bewustzijn, dit deed iets met alle mensen…
En de economie ging bijna kopje onder, maar stopte niet, het vond zichzelf opnieuw uit
Het was het jaar waarin de wereld leek te stoppen, het jaar waarin we met elkaar in de geschiedenisboeken zouden komen…Dat wisten we allemaal

En de lente wist het niet,
En de bloemen bleven bloeien, en de bomen liepen uit
En het werd steeds warmer
En er waren veel meer vogels

En toen kwam de dag van bevrijding…
De mensen keken tv en de premier vertelde iedereen dat de noodsituatie voorbij was
En dat het virus had verloren!
Dat iedereen SAMEN had gewonnen!!!
En toen ging iedereen de straat op…
Met tranen in de ogen…
Zonder maskers  en handschoenen…
De buurman werd geknuffeld, alsof hij een broer was
En de wereld was mooier en liefdevoller geworden
En de mensen waren humaner geworden
En ze hadden weer waarden en normen
De harten van mensen waren weer open, en dat had positieve gevolgen
Doordat alles stil had gestaan kon de aarde weer ademen, ook zij was genezen van wat de mensen háár veel eerder hadden aangedaan

En toen kwam de zomer….
Omdat de lente het niet wist
En hij was er nog steeds
Ondanks alles
Ondanks het virus
Ondanks de angst
Ondanks de dood

Omdat de lente het niet wist,
leerde iedereen
de kracht van het leven…

Susan Blanco (De Taalrecycler)

“Geïnspireerd door mensen”

Geen kunst aan?

Aan de Groes in Beek en Donk werd onlangs het kunstwerk Foglia Pesante geplaatst. Omroep Kontakt en de overige lokale pers besteedden er de nodige aandacht aan… maar de social media ook toen ik er een foto van maakte. De kritiek kwam er vooral op neer dat de gemeente Laarbeek hiervoor in de beurs had getast. Dat kon, omdat daarvoor een bepaald “potje” beschikbaar was. Ik – en velen met mij – hebben zich toen afgevraagd of we niet beter wat geld uit dat potje naar andere potjes hadden kunnen overhevelen. Voor iemand die een tegemoetkoming voor een duofiets wilde, is ongeveer in dezelfde tijd een crowdfunding-actie begonnen. Nou is zo’n duofiets misschien niet absoluut noodzakelijk maar verhoogt toch wel iemands kwaliteit van leven en dan had ik liever gezien dat dat geld daaraan besteed was. Degenen die op mijn Facebook-bericht reacties plaatsten van die strekking, kan ik alleen maar dubbel en dwars gelijk geven.

Ook waren er nogal wat reacties van mensen die vonden dat dit “kunstwerk” (sommigen plaatsten dit woord tussen aanhalingstekens) er niet uit zag. Zelf heb ik niet per se een hekel aan wat moderner ogende objecten, denk ook aan de spelende kinderen nabij Kindcentrum de Raagten en Accretio nabij Bavaria.
Lastiger vind ik de vraag “wat is kunst?”

De maker van het beeld, Cees Meijer staat dacht ik best goed bekend maar de vraag of iets kunst is, daar ben ik voor mezelf nooit goed uitgekomen. Het begon er al mee dat Toon Kortooms op school niet “op de lijst mocht” en Antoon Coolen wel.
Als je een boek van Jan Wolkers verfilmt waarin de hoofdfiguur iedereen platn…kt dan is dat cultuur maar als de New Kids een “grouwte vuurbol” laten ontploffen is het platvloers. Hetzelfde onderscheid hoor ik nog wel eens als het gaat over de vieze man van Koot en Bie tegenover de slechte tafelmanieren uit De Boerderie van Spaan en Vermeegen (ondanks de prachtige satire op moeilijk verstaanbare dialecten).
De Boulevard moeten we koesteren omdat de theateruitvoeringen daar maatschappelijke problemen aan de kaak stellen maar vergeten daarbij dat dat bij Goede Tijden Slechte Tijden eveneens gebeurt…
Zo kan ik nog wel even doorgaan met voorbeelden boeken, theateruitvoeringen, tv-series e.d. waar ik gewoon intens kan geniten maar voor mij blijft het meer een kwestie van persoonlijke smaak dan van objectief meetbare kwaliteitsverschillen.

Talen leren “voor de fun”

(Sorry voor de half-Engelse titel van dit artikeltje want ik weet dat het overvloedig gebruik van Engelse woorden in de ogen van sommigen not-done is en bij anderen wat trendy overkomt maar dit was nu eenmaal de vraag die op quora gesteld werd.)

Ik heb talen altijd leuk gevonden. Van 1967 tot 1973 kreeg ik op het gymnasium Frans, Duits, Engels, Grieks en Latijn maar, enthousiast geworden door de verhalen van de leraar Latijn over de verwantschappen tussen talen onderling en de diverse taalfamilies leerde ik er toen al Spaans, Servo-Kroatisch, Esperanto en een paar woordjes Arabisch bij. Werken met buitenlandse werknemers werd mijn dagelijkse bezigheid, ik heb dat tot 2000 gedaan en er nog wat talen bijgeleerd die goed van pas kwamen zoals Italiaans, Portugees en een paar woordjes Albanees en Grieks maar het was en bleef een hobby. Reizen was niet mijn ding, van de talen/landen die ik hier noem ben ik in de jaren zeventig een paar keer naar Spanje geweest en hield het toen voor gezien, (onder meer erg frustrerend dat voormalige “gastarbeiders” die maar een paar woordjes Nederlands kenden soms weigerden Spaans met me te praten, en in toeristische gebieden kreeg je een of ander bijna onverstaanbaar steenkolen-Engels voorgeschoten) in de jaren tachtig nog wel twee keer Joegoslavië , toen een echte strandvakantie en één dagtripje naar Venetië. Vanaf 2000 ben ik heel ander werk gaan doen maar de talenhobby bleef, ook nu ik met pensioen ben. Of ik aan die talen ook echt wat heb of ze ooit kan gebruiken, dat is voor mij van minder belang. Ik hoor wel eens van Turkse vrienden: jij spreekt zo goed Turks, toch jammer dat je niet naar Turkije wilt. Ik antwoord dan altijd maar: ik vind Latijn ook een heel mooie taal en ik kan me ook niet terug laten flitsen naar het Romeinse Rijk (en voeg daar vaak aan toe: als ik dat wél zou kunnen, zou ik het nog niet doen denk ik).
Dus als er iemand talen leert voor de fun dan ben ik het wel!

Mijn corona-ja-nee-sticker (2)

Ik heb er al heel wat over geschreven in losse reacties op social media, en herhaal hier graag een keer hoe ik tegen de hele pandemie en de maatregelen aankijk.

De avondklok:

Ik vind het wel goed dat nu eindelijk eens het uiteindelijke oordeel aan de avondklok aan de Tweede Kamer is overgelaten. Dat had eigenlijk het hele jaar al, bij elk pakket aan maatregelen moeten gebeuren. Als je op zondag als ministersploeg in het Catshuis bijeenkomt, moet het ook te organiseren zijn om over de bevindingen ’s maandags een kamerdebat te houden (eventueel, gezien het spoedeisende karakter, met iets meer beperkte spreektijden, we hebben een kamervoorzitter die dat prima kan organiseren lijkt me)  en dan dinsdags de definitieve beslissing nemen en bekendmaken. Zo krijg je denk ik toch wat meer draagvlak. Ik wil echt niet allerlei corona-ontkenners, wappies en complottheoretici een podium geven maar er kan nu eenmaal verschillend gedacht worden over zo’n complex probleem. Ik vond in dit geval bijvoorbeeld Wilders – hoewel ik geen fan van hem ben – redelijk constructief: hij trok weliswaar wat fel van leer tegen Rutte, dat had wat “minder-minder” gemogen van mij, maar gaf gewoon een op zich begrijpelijk standpunt aan dat hij een lockdown té ver vond gaan, en ging ook niet de hele pandemie ontkennen omdat hij zich wel een voorstander toonde van vaccinatie.

Uiteindelijk vind ik dat ik met die avondklok best kan leven.

“Bezoekregeling”

Waar ik wat gemengde gevoelens bij heb, is die regel van 1 persoon op visite, er wordt ook gezegd en dan vooral het idee van 1 persoon per dag.
Praktijksituatie bij mij: ik ben alleenstaand, een buurvrouw van me is ook alleenstaand, haar kinderen zijn het huis uit maar haar zoon komt wel elke avond bij haar eten. Als ik dus ’s ochtends bij haar een kop koffie ben gaan drinken, zal haar zoon die avond naar de snackbar moeten. Als de buurvrouw ’s ochtends die kop koffie bij mij drinkt, kan zoonlief gewoon aanschuiven. Echter… na de middag belt een vriend van me die toevallig in de buurt is en vraagt of hij even een bakje koffie kan komen drinken. Ik moet hem dus antwoorden “nee sorry, kan niet, vanochtend heb ik al iemand op bezoek gehad, maar morgen ben je welkom”….

Gelukkig is de thuis-bezoekregeling vooral adviserend bedoeld maar als dat echt een verplichting zou zijn, werd het lastig. Ik ga echt niet steeds de grenzen opzoeken maar zullen we eens gewoon ons gezond verstand gebruiken? Lijkt me wel net zo handig

“Mooi hè?”

Niet mijn woorden maar die van een mevrouw die haar hond uitliet en gezellig een babbeltje maakte.
Dat babbeltje is ook het “mooie” van deze buurt, een klein kwartiertje lopen bij mij vandaan.


Er is sowieso geen reden tot klagen over de vriendelijkheid van de mensen uit de vier Laarbeek-dorpen maar zeker bij de Laarsche Velden is bijna altijd wel iemand te vinden die een gesprekje aanknoopt en iedereen lijkt eraan gewend te zijn dat mensen zich verwonderen over het landschap en er wat foto’s maken.


En zelf vind ik het “mooi” dat men in deze overgang tussen woonwijk en landbouwgrond in staat is gebleken iets te creëren dat goed is voor de agrarische sector én voor mens en dier.
…en voor wie het een sombere dag vond: ik begrijp dat niet iedereen er een goed tegen kan als de dagen zo kort zijn en het ook nog eens een groot deel van de dag grijs en kil is… maar ik heb in elk geval toch even de (weliswaar ondergaande) zon in het water zien schijnen

Het is maar hoe je het bekijkt…

Gisteren was weer zo’n dag waarop het me lukte bekende natuurverschijnselen en objecten in de buurt op een wat andere manier te zien:


…die overbekende molensteen bij de Muldershof waarop zich toch weer wat andere korstmossen e.d. gehecht hebben,

.. een blad dat voor het afsterft ineens nog een frisrode tint krijgt,

de middelbare school waarvan de spiegeling deze keer bijna volmaakt was,

de druppels op een grassprietje die, ook als de rijp verdwenen is, soms een wat andere vorm lijken te hebben dan na een regenbui bij wat warmer weer,

nog een keer de school maar dan gezien vanaf een beetje een verloren paadje naast het volkstuincomplex,

en een eenzame paddenstoel terwijl er meestal een heleboel bij elkaar staan.

Eigenlijk voel ik me langs weilanden en akkers zeker zo goed thuis als in de bossen.

…en dan kan ik genieten van de vogels die zich midden op die grote percelen veilig voelen. Dit was een mooi object geweest voor de andere camera met zijn telelens maar die was weer te zwaar om bij de wandeling steeds mee te sjouwen… en beetje comfortabel kunnen wandelen is me ook heel wat waard. Al met al weer een paar mooie uurtjes!