Auteur: info@martienvanwanrooij.nl

(Sorry voor de half-Engelse titel van dit artikeltje want ik weet dat het overvloedig gebruik van Engelse woorden in de ogen van sommigen not-done is en bij anderen wat trendy overkomt maar dit was nu eenmaal de vraag die op quora gesteld werd.)

Ik heb talen altijd leuk gevonden. Van 1967 tot 1973 kreeg ik op het gymnasium Frans, Duits, Engels, Grieks en Latijn maar, enthousiast geworden door de verhalen van de leraar Latijn over de verwantschappen tussen talen onderling en de diverse taalfamilies leerde ik er toen al Spaans, Servo-Kroatisch, Esperanto en een paar woordjes Arabisch bij. Werken met buitenlandse werknemers werd mijn dagelijkse bezigheid, ik heb dat tot 2000 gedaan en er nog wat talen bijgeleerd die goed van pas kwamen zoals Italiaans, Portugees en een paar woordjes Albanees en Grieks maar het was en bleef een hobby. Reizen was niet mijn ding, van de talen/landen die ik hier noem ben ik in de jaren zeventig een paar keer naar Spanje geweest en hield het toen voor gezien, (onder meer erg frustrerend dat voormalige “gastarbeiders” die maar een paar woordjes Nederlands kenden soms weigerden Spaans met me te praten, en in toeristische gebieden kreeg je een of ander bijna onverstaanbaar steenkolen-Engels voorgeschoten) in de jaren tachtig nog wel twee keer Joegoslavië , toen een echte strandvakantie en één dagtripje naar Venetië. Vanaf 2000 ben ik heel ander werk gaan doen maar de talenhobby bleef, ook nu ik met pensioen ben. Of ik aan die talen ook echt wat heb of ze ooit kan gebruiken, dat is voor mij van minder belang. Ik hoor wel eens van Turkse vrienden: jij spreekt zo goed Turks, toch jammer dat je niet naar Turkije wilt. Ik antwoord dan altijd maar: ik vind Latijn ook een heel mooie taal en ik kan me ook niet terug laten flitsen naar het Romeinse Rijk (en voeg daar vaak aan toe: als ik dat wél zou kunnen, zou ik het nog niet doen denk ik).
Dus als er iemand talen leert voor de fun dan ben ik het wel!

Ik heb er al heel wat over geschreven in losse reacties op social media, en herhaal hier graag een keer hoe ik tegen de hele pandemie en de maatregelen aankijk.

De avondklok:

Ik vind het wel goed dat nu eindelijk eens het uiteindelijke oordeel aan de avondklok aan de Tweede Kamer is overgelaten. Dat had eigenlijk het hele jaar al, bij elk pakket aan maatregelen moeten gebeuren. Als je op zondag als ministersploeg in het Catshuis bijeenkomt, moet het ook te organiseren zijn om over de bevindingen ’s maandags een kamerdebat te houden (eventueel, gezien het spoedeisende karakter, met iets meer beperkte spreektijden, we hebben een kamervoorzitter die dat prima kan organiseren lijkt me)  en dan dinsdags de definitieve beslissing nemen en bekendmaken. Zo krijg je denk ik toch wat meer draagvlak. Ik wil echt niet allerlei corona-ontkenners, wappies en complottheoretici een podium geven maar er kan nu eenmaal verschillend gedacht worden over zo’n complex probleem. Ik vond in dit geval bijvoorbeeld Wilders – hoewel ik geen fan van hem ben – redelijk constructief: hij trok weliswaar wat fel van leer tegen Rutte, dat had wat “minder-minder” gemogen van mij, maar gaf gewoon een op zich begrijpelijk standpunt aan dat hij een lockdown té ver vond gaan, en ging ook niet de hele pandemie ontkennen omdat hij zich wel een voorstander toonde van vaccinatie.

Uiteindelijk vind ik dat ik met die avondklok best kan leven.

“Bezoekregeling”

Waar ik wat gemengde gevoelens bij heb, is die regel van 1 persoon op visite, er wordt ook gezegd en dan vooral het idee van 1 persoon per dag.
Praktijksituatie bij mij: ik ben alleenstaand, een buurvrouw van me is ook alleenstaand, haar kinderen zijn het huis uit maar haar zoon komt wel elke avond bij haar eten. Als ik dus ’s ochtends bij haar een kop koffie ben gaan drinken, zal haar zoon die avond naar de snackbar moeten. Als de buurvrouw ’s ochtends die kop koffie bij mij drinkt, kan zoonlief gewoon aanschuiven. Echter… na de middag belt een vriend van me die toevallig in de buurt is en vraagt of hij even een bakje koffie kan komen drinken. Ik moet hem dus antwoorden “nee sorry, kan niet, vanochtend heb ik al iemand op bezoek gehad, maar morgen ben je welkom”….

Gelukkig is de thuis-bezoekregeling vooral adviserend bedoeld maar als dat echt een verplichting zou zijn, werd het lastig. Ik ga echt niet steeds de grenzen opzoeken maar zullen we eens gewoon ons gezond verstand gebruiken? Lijkt me wel net zo handig

Gisteren was weer zo’n dag waarop het me lukte bekende natuurverschijnselen en objecten in de buurt op een wat andere manier te zien:

…die overbekende molensteen bij de Muldershof waarop zich toch weer wat andere korstmossen e.d. gehecht hebben,

.. een blad dat voor het afsterft ineens nog een frisrode tint krijgt,

de middelbare school waarvan de spiegeling deze keer bijna volmaakt was,

de druppels op een grassprietje die, ook als de rijp verdwenen is, soms een wat andere vorm lijken te hebben dan na een regenbui bij wat warmer weer,

nog een keer de school maar dan gezien vanaf een beetje een verloren paadje naast het volkstuincomplex,

en een eenzame paddenstoel terwijl er meestal een heleboel bij elkaar staan.

Eigenlijk voel ik me langs weilanden en akkers zeker zo goed thuis als in de bossen.

…en dan kan ik genieten van de vogels die zich midden op die grote percelen veilig voelen. Dit was een mooi object geweest voor de andere camera met zijn telelens maar die was weer te zwaar om bij de wandeling steeds mee te sjouwen… en beetje comfortabel kunnen wandelen is me ook heel wat waard. Al met al weer een paar mooie uurtjes!

Een erg sympathieke actie van een familie uit Beek en Donk: ze hebben een hele tas vol beertjes, die, zoals ze zelf graag formuleren, uit verdriet zijn geboren maar met ontzettend veel liefde zijn gemaakt.

Meer weten: op heel korte termijn lees je hierover op http://www.beertjejayden.nl

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Paddenstoelen (zelfs een aantal op een zeer smalle groenstrook nabij de supermarkt), bij elkaar geveegde bladeren omdat er kennelijk wat extra tuinafval wordt opgehaald komende dagen, fraaie herfstkleuren, een vernield kerkmuurtje door een bizarre aanrijding, gelukkig zonder gewonden maar wel een schadepost vanwege de restauratie… en op een ander deel van hetzelfde muurtje een ware biotoop van slakken, mossen en schimmels, kortom ingrediënten genoeg voor een herfstwandeling gewoon in het dorp

• ik ben NIET angstig en zaai geen angst maar ben WEL voorzichtig en realistisch
• ik hou me WEL aan de maatregelen maar ik hou me NIET altijd aan de aanbevelingen van ministers en andere gezagsdragers dat we daarover niet moeten discussiëren.
  …Of ik wel of niet ergens over discussieer bepaal ik zelf (kan eventueel wel achteraf om onnodige vertragingen te voorkomen in beslissingen die echt meteen genomen moeten worden)
• ik laat me NIET leiden door complottheorieën over chips die in vaccins ingebouwd worden maar kijk WEL naar statistieken en onderzoeken van andere organisaties dan het RIVM
  ….(cijfers liegen niet maar over de interpretatie ervan moet je wel van gedachten kunnen wisselen. Bovendien zijn ook wetenschappelijke onderzoeksresultaten naar mijn bescheiden mening niet altijd helemaal absoluut. Er zullen weinig mensen zijn die wiskundige stellingen als die van Pythagoras in twijfel trekken maar op het moment dat er biochemie, microbiologie en ziekteleer bij komen kijken kunnen er verschillende manieren van onderzoek in het spel zijn en kan er verschil van mening zijn over conclusies die je daar aan wilt verbinden. Daar moet, denk ik over gepraat kunnen worden.)
• ik zet WEL een mondkapje op waar dat verplicht of aanbevelenswaardig is maar laat me NIET monddood maken
  …(dat zou trouwens ook niet kunnen want ook met een mondkapje op kun je gewoon praten. Wel lijkt het me prettig als we goed blijven onderzoeken of en wanneer het mondkapje noodzakelijk is. Zelf heb ik er niet zo veel last van om er een te moeten dragen maar ik hoor van veel mensen dat ze er behoorlijk wat hinder van hebben. Het is denk ik ook wel wat ingrijpender dan de aanbevelingen over handen wassen en afstand houden)
  
  … en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Meestal spreek ik mijn voornaam uit met de klemtoon op de eerste lettergreep, ‘MARtien’ dus. Toch komt het vaak voor dat mensen me ‘MarTIEN’ noemen, met de klemtoon op de tweede lettergreep.Dan hoor ik ook nog wel eens ‘MARtin’, klemtoon op de eerste lettergreep maar de tweede lettergreep klinkt dan als ‘tin’ (het metaal) en niet als ‘tien’ (het getal).

Op zich maakt het me niet zoveel uit hoe ik aangesproken word, alleen moet ik zeggen dat ik de uitspraak van mijn eigen dialect ‘Mertien’ (met een soort stomme e in de eerste lettergreep zodat de naam rijmt op ‘verdien’) en zeker de nóg kortere vorm ‘Tien’ erg lelijk vind, terwijl ik toch best gesteld ben op mijn eigen Brabantse dialect.

De schrijfwijze van mijn naam levert soms wat verwarring op bij brief- en e-mailverkeer. Als ik onderteken met ‘Martien van Wanrooij’, gebeurt het regelmatig dat ik een antwoord krijg dat begint met ‘Geachte mevrouw Van Wanrooij’.
Als het karakter van de mail of de brief niet al te formeel is, antwoord ik meestal maar met een kwinkslag als: “Ik word meestal Martien genoemd, ook regelmatig ‘Mijnheer van Wanrooij’ , maar dat men mij ‘Mevrouw van Wanrooij’ noemt, komt maar zelden voor omdat ‘Martien’, in tegenstelling tot ‘Martine’, toch echt een mannelijke voornaam is”.

Omdat ik me zo vaak bedien van vreemde talen, wordt het soms nog wat ingewikkelder.
Spanjaarden zijn gewend aan de schrijfwijze ‘Martín’ dus zonder de e in de tweede lettergreep en een accentteken op de i (helaas moeilijk te zien bij de meeste lettertypen maar het hoort er toch echt op te staan). De klemtoon bij deze, ook in Spanje redelijk bekende voornaam, ligt altijd op de laatste lettergreep, dus MarTIEN. Meestal word ik zo ook aangesproken maar sommige Spanjaarden zetten graag de puntjes op de i en dat kunnen ze in dit geval bijna letterlijk doen: als ze willen weten hoe mijn naam nou precies uitgesproken wordt, dan zeg ik meestal “Je moet de naam net uitspreken als in het Spaans, alleen moet je je voorstellen dat er op die i geen accentteken staat maar alleen een gewone punt”. Helaas zijn er veel Spanjaarden die niet gewend zijn accenttekens in hun taal correct te plaatsen dus die uitleg slaat niet altijd aan. Het feit dat er een e in de tweede lettergreep staat, is nog wel eens verwarrend voor mijn Spaanse vrienden omdat de combinatie ‘ie’ meestal uitgesproken als in ‘Pierre’ of ‘Muriel’.
Duitsers hebben het wat dat betreft wat makkelijker. Ze spreken de naam ‘Martin’ meestal uit met de klemtoon op de eerste lettergreep en de tweede lettergreep klinkt uit de mond van een Duitser bijna als ons woord ‘tien’. Ook als ze de naam ‘Martien’ proberen te lezen gaat het meestal meteen goed omdat zowel de i als de combinatie ‘ie’ in het Duits meestal dezelfde uitspraak hebben (weer ongeveer als in ons woord ‘tien’).
Met Turkse vrienden ontstaat ook vaak een gesprekje over mijn voornaam. Toen ik pas Turks begon te leren, begin jaren zeventig, waren er wel eens mensen van de oudere generatie die een Turkse voornaam voor me wilden bedenken. Ik bedankte vriendelijk doch beslist voor de eer omdat ik vond dat ik daarmee toch te veel van mijn eigen identiteit prijs zou geven. De meesten spreken mijn naam, als ze hem lezen, intuïtief goed uit, ongeveer als in het Engelse Martin, met dien verstande dat de Turkse r iets meer neigt naar de Nederlandse of Duitse r – al is ze niet zo rollend als in het Spaans of Italiaans. Soms help ik ze een beetje door uit te leggen dat ze in de plaats- en provincienaam Mardin de d moeten vervangen door een t.De Fransen tenslotte: meestal houden die het maar op de hun bekende uitspraak Martin, dus in fonetisch gelegenheidsschrift ‘Martèèn’ .
Een Fransman heeft moeite met het beklemtonen van een andere lettergreep dan de laatste dus een uitspraak als ‘MARtien’ kan ik ze niet zo gemakkelijk bijbrengen. Ik vertel ze soms wel dat mijn naam vaak uitgesproken wordt als ‘MarTIEN’ en dat dat dan weer lijkt op de vrouwelijke naam Martine. Ze mogen mijn naam best zo uitspreken, als ze hem maar niet op z’n Frans gaan schrijven want dan ga ik ook in Frankrijk door voor ‘Madame van Wanrooij’.